Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako: NSA) wyrokiem z 27 listopada 2017 roku o sygn. akt II OSK 445/16 rozstrzygnął, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzeni mają pierwszeństwo przed decyzją o warunkach zabudowy w sytuacji, gdy dla danego terenu uchwalono plan miejscowy.
W sprawie rozstrzyganej przez NSA wydano decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych i na jej podstawie udzielono pozwolenia na budowę części inwestycji.
Następnie uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący teren, dla którego wydano decyzję o warunkach zabudowy.
Postanowienia planu miejscowego różniły się od treści decyzji o warunkach zabudowy w zakresie ilości miejsc parkingowych przypadających na jeden lokal mieszkalny, które ma obowiązek zapewnić inwestor.
Inwestor uzyskał kolejne pozwolenie na budowę dla części inwestycji, zgodnie z którym zobowiązany był zapewnić miejsca parkingowe w ilości zgodnej z postanowieniami planu miejscowego.
Organ wydający decyzję o warunkach zabudowy próbował bezskutecznie stwierdzić jej wygaśnięcie.
Następnie inwestor wystąpił o zmianę drugiej decyzji o pozwoleniu na budowę w zakresie liczby miejsc postojowych, która została określona na podstawie planu miejscowego, domagając się aby była ona zgodna z decyzją o warunkach zabudowy.
Organ I instancji odmówił zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę, albowiem stwierdził że wiążący jest plan miejscowy obowiązujący w chwili orzekania. Stanowisko to podzielił Organ II instancji utrzymując decyzję w mocy.
Sąd I instancji uznał za trafne stanowisko Organu I instancji i oddalił skargę inwestora.
NSA rozpoznając skargę kasacyjną inwestora wskazał, iż podstawą rozstrzygnięcia konfliktu między miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego a decyzją o warunkach zabudowy jest art. 35 ust.1 pkt 1 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, zgodnie z którym przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ sprawdza m.in. zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu.
W ocenie NSA, w przypadku obowiązywania planu miejscowego dla danego terenu niedopuszczalne jest wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy, nawet jeśli ustalenia miejscowego planu i warunków zabudowy są tożsame.
Ponadto, NSA wskazał, że zasada prymatu postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązuje również w sytuacji, gdy inwestycja realizowana jest etapami i wydano dla niej więcej niż jedną decyzję o pozwoleniu na budowę.
Natomiast zdaniem NSA, ochrona praw inwestorów realizujących budowę etapami zapewniona jest poprzez wydane – w początkowej fazie zamierzenia budowlanego – pozwolenie na budowę, na podstawie którego można realizować inwestycję w zakresie w nim określonym, a także poprzez brak możliwości stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy na podstawie art. 65 ust. 2 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
